شعرهایی از محمد بشیر رحیمی، شکریه عرفانی و فاطمه سجادی
* محمدبشیر رحیمی
این روزگار سم زده
پیچیده دست های تو در راستای خاک
تا حل شود جهان و غمش لابلای خاک
پیچیده دست های تو تا خاطرات تلخ
از یاد سنگ و چوب شود- تا همیشه- پاک
مردم به سمت تازه شدن منصرف شوند
این روزگار سم زده دیگر شود هلاک
دنیا دوباره نو شود و نو شود زمین
چون روزهای اول خود آکِ آکِ آک
یک آسمان تازه فراگیر مان کند
یک آسمان ماه بدست و ستاره ناک
یک نسخه آسمان که در آن یک ستاره حرف
حتی کسی نگیردش از جنس ابر، لاک
پیچیده دست هایت و می پیچید ابر و باد
گِرد تو مثل عقربه ها گرم تیک تاک
پیچیده دست هایت و می پیچد ابر و باد
دارند از تو یعنی تقاضای اشتراک
می پیچید ابر و باد به دورت که تا یکی
شاید دچار روشنی ات شد شبیه خاک
_____________________
* شکریه عرفانی
پسرک ساعت فروش
اول صبح بود و عقربه ها
عمر او را هزار دور زدند
اول صبح بود و پایانش
چقدر راه خویش را بلدند!
بعد آمد حیاط، بر لب حوض
تا بشورد غبار پیری را
زلف را لرز داد و پاشانید
روی حوض آبشار پیری را
آب تاریک هم فریبش داد
موج برداشت روی موهایش
که، سیاهند و تو جوان شده یی
زنده شد باز آرزوهایش
چشم ها را که بست، مدرسه رفت:
«آب، بابا…» کجاست اما او؟
نان، وطن، عشق، آسمان، مادر…
در کجا؟ لیک در کدامین سو؟
ساعتی بعد در خیابان بود
با اورکت، کلاه ، ساکی سرخ
روی دوشش زمان قدم می زد
روی دوشش گناه، ساکی سرخ
اول جاده دماوند او
ساک را باز کرد و بیرون ریخت
ناگهان تیک تاک ساعت ها
به دل سالکرده اش خون ریخت
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* سه شعر از فاطمه سجادی
عنکبوت
شاخه ها را که می شکنید
مرا هم با آن خاکستر کنید
چرا که عنکبوت فکرتان
مرا درون جیب تان تار زده است
قسم که می خورید
مرا هم گرو بگذارید
چرا که سکه ای باشد
جیب ارزش دارد
تبعیدی
من که از اول تبعیدی بودم
گفتم این خاک با من نامهربان است
و کسی تا آخرفصل زمستان
مرا تعقیب نخواهد کرد
مرا که از رفتن جا گذاشتن خودم بود
و تعقیب رد پاهای دیروزم
من با شانس پوسیده شاعر شدم
و احساسم
از ریشه درختی کرم خورده
شعله ور شد
فال
تو گفتی نیست شور و حال امشب
دعا، معشوق، قیل و قال امشب
چه دور افتاده ام از خود، کجایی؟
بزن حافظ برایم فال امشب
